Een sprookje over hongersnood

Omdat wij in Nederland zo aan woningnood gewend zijn geraakt, en niet meer in staat zijn om te zien hoe absurd ons land georganiseerd is, hierbij een sprookje over een land dat net zo met de voedsel­markt omgaat als Nederland met de woningmarkt. En over een overheid die er alles aan doet om doelbewust deze eerste levens­behoefte schaars te houden. Nee, het volgende sprookje gaat niet over Noord-Korea, maar over een land hier veel dichterbij. De kans is groot dat je er wel eens geweest bent.

 
Een sprookje over hongersnood
Er was eens een land hier niet ver vandaan. Het was zeker geen arm land, maar het had een structureel probleem dat steeds erger werd. Er was hongersnood. Er was veel expertise voor voedselproductie, maar de regering en de gemeenten van dat land deden hun uiterste best om deze hongersnood in stand te houden.
 
De prijzen van voedsel liepen zo op, dat steeds minder mensen nog eten konden kopen.
 
https://www.cbs.nl/nl-nl/nieuws/2021/34/prijsstijging-koopwoningen-neemt-opnieuw-toe
 
Het grootste ideaal van de meeste mensen was om een eigen stukje grond te hebben waar ze voor eigen gebruik voedsel konden verbouwen. Maar aan die stukjes was een groot tekort. Wie dat niet had, moest elke maand in een voedselwinkel tegen hoge prijzen inkopen doen. Sommigen moesten daarvoor wel hun hele maandloon uitgeven.
 
https://www.nvm.nl/wonen/marktinformatie/huurmarkt/
 
Nou was het wel een keurig georganiseerd land, waar mensen goed voor elkaar zorgden. Voor mensen tot een bepaald inkomen was een sociale voedselsector bedacht. Mensen konden daar in speciale winkels tegen lagere prijzen voedsel kopen. Het aantal winkels was helaas wel beperkt en mensen hadden een toegangsbewijs nodig om daar te mogen kopen. Er waren wachttijden ontstaan die steeds verder opliepen, tot gemiddeld 7 jaar in 2021, maar in de steden soms wel tot 20 jaar. In sommige plaatsen waren niet eens zulke sociale winkels.
 
https://nos.nl/op3/artikel/2377995-sociale-huurwoning-in-zeker-een-kwart-van-de-gemeenten-wacht-je-meer-dan-7-jaar
 
De regering van dit land geloofde dat marktwerking alle problemen zou oplossen. De sociale voedselsector werd afgebouwd en steeds meer van deze sociale voedselwinkels werden aan investeerders verkocht, waarna het voedsel tegen nog hogere prijzen op de vrije markt verkocht werd. In de oorlog zou je daarvoor in de gevangenis komen, maar in dit land kon de overheid dat zomaar doen. Vrije markt heette dat. Ook werd kapitaal vanuit het buitenland aangetrokken om in de voedselsector te investeren, een geniaal idee! Het bijzondere was dat dit kapitaal zelden naar nieuwe voedsel­productie ging, maar vooral in de speculatieve voedselhandel terechtkwam. De tekorten werden groter en groter en de prijzen werden alleen maar opgedreven. En veel schaarse landbouwgronden kwamen ook nog eens in buitenlandse handen. Er waren investeerders, die in deze voedselhandel schatrijk werden zonder dat zij voedsel produceerden. Deze investeerders hadden zelf geen honger, integendeel, ze lachten zich suf.
 
https://www.destentor.nl/regio/sociale-huurwoning-in-de-uitverkoop-corporaties-pieken-met-verkoop-van-hun-huizen~a5640746/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F
 
In dit land waren ook mensen die iets wilden bijdragen om het probleem te verkleinen. Voor hun eigen kinderen of voor de verkoop. Er was toch immers een vrije markt? Ze hadden stukjes land, waarop voedsel verbouwd kon worden. Maar gemeenten waren erg streng met hun bestemmingsplannen en gaven daar zelden een vergunning voor. In een enkel geval mocht het wel, maar dan moet je elders minstens evenveel landbouwgrond inleveren. Maar wie had er nou landbouwgrond om in te leveren? Men wil ten slotte het landschap niet verpesten met al die kleine stukjes landbouwgrond. Het werd dus onderdeel van het systeem dat er geen landbouwgrond bij mocht komen en dat de hongersnood niet opgelost mocht worden:
 
https://www.wierden.nl/home/producten-en-diensten_41993/product/rood-voor-rood-rvr-regeling-voor-bouwen-in-landelijk-gebied_659.html
 
Maar af en toe was er toch een groot project. Dan werden grote hoeveelheden grond onteigend om daar grootschalige landbouw te bedrijven. Hoera, nieuw voedsel! Die goedkoop verworven grond ging vervolgens van de gemeenten naar project­ontwikkelaars die daar met grootschalige landbouwbedrijven voedsel produceerden, dat meestal voor de oogst al tegen hoge prijzen verkocht was aan mensen die daarvoor meer geld moesten lenen dan ze ooit zouden kunnen afbetalen.
 
De regering deed er alles aan om de vraag en de handel in voedsel te liberaliseren, maar niet het aanbod en de productie. Dat werd juist streng gereguleerd. Aan de aanbodzijde werd alleen het grootkapitaal toegelaten. Wie zelf illegaal voedsel verbouwde werd zwaar bestraft, dat was een economisch delict. Voor een illegaal moestuintje kon je hoge boetes betalen en je moest het direct verwijderen. Dit dodelijke recept maakte de hongersnood onder een deel van de bevolking ondraaglijk. De mensen die wel te eten hadden moesten daar al hun geld voor neerleggen of hadden levenslange schulden.

 
https://nos.nl/artikel/2347206-zorgen-over-hoge-huren-slokt-groot-deel-inkomen-op
 
Het was eigenlijk nog absurder. Sommige hongerige mensen hadden ontdekt dat je recreatief voordelig uit eten kon gaan. Gewoon lekker het hele jaar buiten de deur eten bleek soms nog voordeliger dan die vreselijke voedselmarkt. Dat is handig voor hen, ze zouden niet in de lange rijen van de sociale voedselsector hoeven staan en hoefden ook niet in de commerciële voedselwinkels op te bieden en de prijzen op te drijven. Deze mensen zouden de maatschappij een grote dienst bewijzen door hun eigen probleem op te lossen. Maar wat bleek? Het was streng verboden om zich aan de reguliere voedselmarkt te onttrekken. De meeste gemeenten hadden handhavers die de mensen volgden om te controleren of ze niet vaker dan 120x per jaar uit eten gingen, want dat was illegaal! Deze handhavers werden van belastinggeld betaald om de mensen maar naar de voedselmarkt te jagen waar ze niet terecht konden en waar investeerders schatrijk werden. En de restaurantjes moesten minstens 240 dagen per jaar gesloten zijn. Was dat liberalisering?
 
https://www.vakantiehuistekoop.nl/nl/blogs/57/permanent-wonen-toegestaan-of-toch-niet
 
Veel mensen hadden gelukkig al jaren geleden een stukje grond kunnen kopen en waren zelf­voorzienend. Zij hoefden niet naar die akelige sociale winkels met lange rijen of de commerciële winkels met woekerprijzen. Ze zagen dat hun bezit steeds meer waard werd en vonden dat eigenlijk wel fijn. Ze hielden zich stil en voelden zich steeds rijker. Wel werd het knagende gevoel bij deze groep mensen steeds groter dat hun kinderen later honger zouden lijden, of misschien al leden. Of de angst om hun baan te verliezen, waarna ze misschien hun stukje grond zouden verliezen en op de sociale voedselsector aangewezen zouden zijn. De ergste nachtmerrie voor iedereen die het wel goed had. Zo zat het de mensen die het goed hadden toch ook niet helemaal lekker.
 
Er was ook iets vreemds aan de hand. In de buurlanden was helemaal niet zo’n erge hongersnood. Dus blijkbaar deden deze landen toch iets anders, misschien beter? Maar voedsel kon niet over de grens getransporteerd worden, dus import was geen optie. Dus steeds meer mensen gingen in de grensstreek in deze buurlanden wonen, iets wat deze buurlanden wel accepteerden, maar begrijpelijk niet altijd van harte. Daar hadden mensen ook eten nodig. Het waren ook vaak niet de mensen met honger die kwamen, maar welgestelde mensen die hadden ontdekt dat ook de luxemaaltijden in deze buurlanden goedkoper waren.
 
Je zou toch verwachten dat de inwoners van dit land niet langer zouden accepteren dat hun land zo bestuurd werd, en dat zij een grote hekel aan hun leiders zouden hebben die er zo’n potje van gemaakt hadden. Je zou verwachten dat de pleuris zou uitbreken, revolutie! Ja, er waren zeker protesten:

https://www.youtube.com/watch?v=9jioHgSTZQo

Maar de meeste mensen waren bijzonder braaf, gehoorzaam en gezagstrouw. De grote geliefde leider, die het ministerie voor voedsel opgeheven had (de vrije markt had het immers overgenomen!), die al 10 gesneuvelde ministers en een gevallen kabinet had, diverse schandalen op zijn naam had staan en die enkele keren op leugens was betrapt en die het maar niet lukte op een nieuw kabinet te formeren werd steeds populairder. Zijn partij, die zelfs het woord vrijheid in haar naam had maar alles deed om die vrijheid te beknotten, werd in de peilingen groter en groter. 
 
https://www.allepeilingen.com/index.php/peilingen-politieke-partijen-maurice-de-hond.html
 
De meeste mensen in dit land vonden blijkbaar dat ze het toch maar goed hadden. En het kleine ongemak van honger (of hongerende mensen in de omgeving) werd liefdevol gedragen. Of was het zo dat de pechvogels in de minderheid waren? Werkt het zo in een democratie?

Dit was het sprookje over een land, dat kreeg wat het verdiende. Het zou waarschijnlijk nooit veranderen.

 
https://www.youtube.com/watch?v=lcVbDO58Iso