Concentratiekamp Gaza: 6 maanden na dato

 

Vandaag is de eerste trieste halve verjaardag van de oorlog tussen Israël en Hamas. Ik heb even geaarzeld om dit eerste woord van de titel te gebruiken in relatie tot Israël, het land van de Joden, maar ik heb het toch gedaan nadat ik de definitie van dit woord had opgezocht:

afgesloten terrein met barakken waar machthebbers bepaalde groepen mensen zonder rechtsgang onder dwang van de samenleving afgezonderd houden

Uiteraard stel ik Israël hiermee niet gelijk aan het naziregime dat de Joden vervolgde en vermoordde, zeg ik er voor de zekerheid maar bij. Toch is het Joodse volk in de loop van de geschiedenis van een deerniswekkende slachtofferrol in een agressieve daderrol gekomen. Laat me een paar feiten op een rij zetten:

• Hamas is op 7 oktober 2023 de oorlog begonnen met een brute moord op ca. 1300 Israëlische burgers en soldaten. Ook zijn 200 tot 250 burgers naar de Gazastrook ontvoerd.
• Rond de jaarwisseling waren er bijna 500 Israëlische soldaten omgekomen. Ik heb geen recentere getallen gevonden. Laten we ervan uitgaan dat dit getal inmiddels gepasseerd is. Voor zover het is toegestaan om schattingen van getallen te maken, lijkt me ca. 2000 Israëlische doden (inclusief vorig punt) niet onwaarschijnlijk.
• De Gazastrook is een hermetisch afgesloten gebied, omgeven door hoge hekken waar geen ontsnappen mogelijk is. Er wonen ca. 2 miljoen mensen.

De omvang van de Gazastrook (https://www.thetruesize.com/)

• Kort na het uitbreken van de oorlog werd de humanitaire ramp in Gaza bewust beleid van de Israëlische regering. Alle waarschuwingen zijn uitgekomen. Tot vandaag controleert het Israëlische leger alle grensovergangen, inclusief die van Rafah (Egypte). Hulp wordt mondjesmaat doorgelaten, waarmee de humanitaire crisis nog steeds beleid is.
• Er komen mensen om van de honger, waaronder veel kinderen. Er sterven mensen aan gebrek aan medische zorg.
• Het Israëlische leger slaat al een half jaar ongekend hard terug. Naar schatting de helft van de gebouwen is inmiddels beschadigd of vernietigd. Tweederde van de ziekenhuizen en 80% van de scholen functioneren niet meer. Van de schaarse landbouwgrond is al 60% onbruikbaar.
• In het laatste half jaar zijn er ca. 100 journalisten in Gaza omgekomen. Er zijn twee getallen in omloop: 95 resp. 103. In beide gevallen een ongeëvenaard getal in een oorlog.
• Op 1 april heeft Israël de Iraanse ambassade in Damascus (Syrië) aangevallen, een stap die ongetwijfeld tot verdere escalatie leidt en nog vergolden zal worden.
• Hulpverleners in Gaza wordt het werk vrijwel onmogelijk gemaakt. UNWRA wordt internationaal (ook door Nederland) financieel drooggezet. Een absoluut dieptepunt is het doden van 7 medewerkers van World Central Kitchen door de Israëlische strijdkrachten. Het is een angstige en deprimerende toestand voor de overblijvende hulpverleners.
• Israël gebruikt kunstmatige intelligentie (AI) om doelwitten te bepalen en heeft in het Lavendel-systeem geprogrammeerd dat per Hamasstrijder 15 tot 20 burgerslachtoffers aanvaardbaar zijn.
• Het aantal Palestijnse slachtoffers wordt op 33.000 geschat. Het getal blijft oplopen.

Met mensenlevens worden voortdurend rekenkundige exercities gedaan. Aftrekken: er zijn ca. 31.000 meer Palestijnen dan Israëliërs gedood. Delen: er zijn ruim 16x zo veel Palestijnen als Israëliërs gedood. Of, zoals bovenstaand: 15 tot 20 burgerslachtoffers per Hamasstrijder. Maar er is maar één echte rekenkundige handeling die je op dode mensen kunt toepassen. Optellen: er zijn ca. 35.000 mensen gedood, gemiddeld 191 per dag. Er is een veelvoud aan gewonden. Het getal zal verder oplopen.

Massagraf in Gaza

Met de ongekende hoeveelheid burgerslachtoffers en de immense vernietiging heeft Netanyahu zich in het rijtje van Poetin en Assad geschaard.

Op dit moment begint Israël terugtrekkende (schijn?) bewegingen te maken en langzaam aan de overwinning uit te roepen. De geboekte successen van de strijd tegen Hamas worden benadrukt. Ik geloof er niet veel van en denk dat ze onder druk van de VS inbinden en een exit-strategie zoeken. Rijkelijk laat. Er zijn geen winnaars. Verliezers des te meer, vooral alle burgers aan beide kanten die in deze waanzinnige oorlog hun leven verloren hebben, in grote meerderheid Palestijnen. Ten tweede de Gazastrook, die economisch naar de middeleeuwen gebombardeerd is. Ten derde de internationale gemeenschap die de wederopbouw zal betalen. Tot slot Israël zelf, dat op deze manier de gijzelaars nooit terugkrijgt. Het heeft zich volkomen geïsoleerd en kan nog veel claims tegemoetzien. Er bestaan geen betrouwbare schattingen hoeveel Hamasstrijders gedood zijn. Onder de overlevende Palestijnen zijn er waarschijnlijk meer Hamasstrijders gerekruteerd dan er mogelijkerwijs gedood kunnen zijn. Blinde woede is aangewakkerd en een volgende generatie is weer in haat gevangen. Misschien is er toch een winnaar, een Pyrrus-overwinnaar weliswaar: de club die vernietigd moest worden. Maar zo ver is het nog niet. Niemand weet hoe lang dit eerst nog doorgaat.

Ook in de iets bredere context is Israël als expansionistische agressor een onbetwist feit:

• Als enige democratie in het Midden-Oosten mogen we de bevolking in zekere mate medeverantwoordelijk stellen voor het gedrag van de regering.
• Israël is wereldkampioen in het negeren van VN-resoluties en doet dat nu ook weer.
• Ook binnenlands is Netanyahu het land aan het omvormen van democratie tot een autoritaire staat.
• Israël was tot 2018 officieel (maar feitelijk niet) seculier, maar is dat sinds 2018 ook niet meer officieel, met alle gevolgen voor de Arabische minderheid binnen Israël.
• Israël confisqueert meer en meer gebied op de westoever en brengt de Palestijnen daarmee steeds meer in de verdrukking. Het woord Lebensraum dringt zich op.
• Bovendien plegen de kolonisten geweld, veelal aangemoedigd en ondersteund door de Israëlische staat.

 

Een agressief land in een agressieve omgeving

Het moet gezegd worden dat Israël zich in een agressief deel van de wereld bevindt en zich daar volledig aan aangepast heeft, met royale overcompensatie. Natuurlijk heeft Israël het recht op zelfverdediging. Van Egypte en Jordanië heeft het land weinig te vrezen, maar Hamas in Gaza en Hezbollah in Libanon, beide gesteund door Iran, vormen met geavanceerde raketten een reële bedreiging voor de veiligheid van de Israëliërs. Iran is de grootste vijand, die via deze terreurorganisaties een proxy-oorlog voert. Maar Israël richt zoveel ellende aan, dat het de morele rechtvaardiging niet meer aan zijn zijde heeft: het heeft zich aan de terroristische standaard aangepast.

 

Is er een alternatief voor Israël?

Hoewel het gemakkelijk is om vanuit een relatief veilig deel van de wereld over oorlog te oordelen, denk ik dat je objectief kunt stellen dat het gedrag van Israël nooit tot een duurzame oplossing kan leiden. Eigen voorspoed kan niet op onderdrukking en apartheid gebaseerd zijn. Zolang niet iedereen perspectief op een toekomst heeft, kan er geen vrede zijn. Zonder vrienden redt het land het ook niet. De laatste vriend van Israël, de VS, is het al helemaal zat.

Wat al 75 jaar fout gaat, kan niet met een toverstokje opgelost worden, maar het moet toch gebeuren. De regie moet Israël uit handen genomen worden. De sleutel ligt in handen van de VS, die aan de kraan van het wapentuig draait. Alleen een twee-statenoplossing kan een perspectief bieden. Elk land van de wereld is hiervoor, behalve één. Terug naar de grenzen van 1948. Laat de kolonisten nu maar voelen hoe het is om ontheemd te zijn. Of laat er een ruilverkaveling komen, waarbij Palestina land terugkrijgt. Andere spelers moeten instappen om voor de regionale veiligheid te zorgen, al heeft niemand hier zin in. Alleen een internationale troepenmacht kan de stabiliteit borgen. Israël moet terug naar binnen zijn grenzen. En die grenzen zullen op die van Noord- en Zuid-Korea lijken. De landen in het Midden-Oosten zijn niet vriendelijk, maar Iran is ook hun vijand. Als er gemeenschappelijke doelen zijn, kan er perspectief komen.

Pas dan zal ik zeggen: ik ben pro-Israël binnen de eigen landsgrenzen. En ik ben pro-Palestina buiten deze grenzen.