Een kerstsprookje

 

Generaal Oleg Salyukov stond ongeduldig op de gang te wachten en ijsbeerde heen en weer. De president stond erom bekend dat hij zijn dominantie over zijn gesprekspartner altijd duidelijk maakte door deze onnodig lang te laten wachten. De generaal was buitengewoon nerveus en dacht aan Igor Kirillov, die vorige week om het leven gekomen was toen hij zijn huis in Moskou uitliep. Hoe kon geen enkele camera vastgelegd hebben wie die step met het explosief daar bij de voordeur had neergezet? Op weg hiernaartoe was Oleg op elk moment voorbereid dat het met hem gedaan kon zijn, bij het instappen in de auto, bij het starten van de auto, bij het uitstappen, bij elke deur die hij opendeed. Het incident had angst gezaaid. Het ondermijnde zijn denken, ondanks zijn professionele militaire opleiding. Waarom was hij eigenlijk bij de president ontboden?

Terwijl hij ijsberend verder peinsde, ging de deur open. Een jongedame liep naar de generaal en zei: “De president is klaar om u te ontvangen.”

De generaal liep naar binnen. Achter zijn bureau zat de president te schrijven. Generaal Sulyukov stond 10 m voor het bureau en wachtte. “Altijd hetzelfde toneelstukje!” dacht hij, terwijl hij ongeduldig wachtte totdat de president zijn hoofd naar hem oprichtte. “Oleg!”

“Excellentie” zei de generaal. “U hebt mij ontboden.”

De president kwam ter zake: “Oleg, vertel me. Hoe dicht zijn jullie Pokrovsk genaderd?”

“We komen vooruit, excellentie.”, antwoordde Salyukov, “Stukje bij beetje, maar het is zwaar, we lijden veel personele en materiële verliezen.”

“Dat vroeg ik niet!” onderbrak de president hem bits. “Ik wil dat de stad nog dit jaar ingenomen is. Er is niet veel tijd meer te verliezen voordat die malloot zich ermee komt bemoeien.”

Het was bekend dat de president Donald Trump nooit bij zijn naam noemde, zoals hij dat ook nooit met zijn tegenstanders deed, maar ook niet met actoren waarvan hij onzeker was. “Meneer de president, de nieuwe rekruten kunnen de verliezen nauwelijks aanvullen.” Antwoordde generaal Salyukov.

“Dan rekruteer je er maar meer!! Waar je ze vandaan haalt, interesseert me niet! De Russische geschiedenis wordt daar gemaakt of gebroken! Voor de glorie van ons land zijn nu eenmaal offers nodig. Voor het einde van het jaar, dit is een bevel! Je kunt gaan.”

Verdere tegenspraak had geen zin. Dat de Russische geschiedenis van een kapotgeschoten Pokrovsk afhing, leek Oleg een beetje overdreven. Dat was ook niet met Vuhledar het geval geweest en met Bachmoet en met andere plaatsen die nooit ingenomen of alweer verloren waren. Al die mensenlevens, al dat materieel, de gestage vooruitgang, kon de president niet eens een beetje dankbaarheid voor al die offers tonen? De generaal liep naar buiten. Na een schietgebedje stapte hij in de auto en de chauffeur reed met hoge snelheid terug naar de basis.

…

De volgende dag, tegen het einde van de middag, haastte Dmitri Kochnev, hoofd van de FSO, zich naar de presidentiële residentie. Als eindverantwoordelijke voor de persoonlijke veiligheid van de president, had hij als geen ander directe toegang tot hem. Nadat hij zich met zijn toegangspas door de poortjes gewerkt had en door de cameracontrole gekomen was, werd hij binnengelaten.

“Vladimir!” zei Dmitri, “We moeten je weghalen, nu! Er is acute dreiging. Er is geen moment te verliezen. Kom mee!”

“Wat is er aan de hand, Dmitri? En waar zijn Ivan en Maksim?” De president wilde nooit zonder zijn lijfwachten zijn residentie verlaten. “Daar is geen tijd voor, er is een aanslag op handen. De helikopter staat op het dak.” bracht Dmitri ertegenin.

Dmitri Kochnev was de enige die de president bij zijn voornaam aansprak en de enige van wie de president tegenspraak accepteerde. Pathologisch bang voor zijn eigen veiligheid als hij was, rekende hij Kochnev tot zijn absolute vertrouwelingen. De president opende de garderobe, trok zijn jas voor bijzondere situaties aan en liep mee. Dit was Kochnev niet ontgaan, maar hij had er rekening mee gehouden.

Eenmaal ingestapt, vertrok de helikopter nog voordat de deur dicht was. “Ze zitten overal!” overschreeuwde Dmitri het lawaai van de brullende motoren, duidelijk doelend op de Oekraïense geheime commando’s die tot in Moskou doorgedrongen waren. De aanslag op Kirillov had een spoor van paranoia door de politieke en militaire elite getrokken. Iedereen stond onder hoogspanning.

“Waar gaan we heen?” vroeg de president, duidelijk niet op zijn gemak met de situatie. In de grond van de zaak vertrouwde hij niemand, maar hij kon het zich niet veroorloven iedereen te wantrouwen. Dmitri was al bijna 9 jaar verantwoordelijk voor zijn persoonlijke veiligheid en die taak had hij altijd voortreffelijk volbracht. “We gaan naar residentie X5, Vladimir”. De ontelbare noodverblijven van de president hadden codenamen. X5 lag bij Voronez op een streng bewaakte, maar onopvallende locatie buiten de stad. Kochnev deed nooit zomaar iets zonder goede reden.

Het was buitengewoon warm in de helikopter en de president deed zijn jas uit. Als enige Rus die nooit alcohol dronk, nam hij een paar slokken van Borjomi-bronwater, dat voor hem klaargezet was. Zijn comfortabele fauteuil voelde als een warm bad. Hij was moe na een zware dag. Hij had vandaag te veel aan zijn hoofd gehad: een lastig gesprek met Elvira Nabiullina, de president van de centrale bank, over de oplopende inflatie en de hoge rentestand, een gesprek met generaal-kolonel Zjoeraljov over sabotage op twee olieraffinaderijen en een spoorlijn in bezet gebied. Het viel hem op dat zijn gesprekspartners steeds assertiever werden en het kostte hem veel energie om dominant in de gesprekken te blijven. Het waren bittere tijden, maar na de overwinning zou alle leed snel vergeten zijn. Zijn gedachten gingen van de hak op de tak en de president viel in slaap. Het waterglas viel uit zijn handen op de trillende vloer van de helikopter.

Vele uren later werd de president wakker van de stilvallende motoren. Het was verbazend hoe een mens aan een geluidsniveau kan wennen en juist wakker schrikt door het wegvallen ervan. Het was koud in de helikopter omdat de deur openstond. Er was niemand. Vladimir wist direct dat het mis was. Zijn handen waren geboeid en zijn jas was verdwenen. “Wat heeft dit te betekenen? Waar is Dmitri?”

Er waren voetstappen op de trap van de helikopter te horen. Even later stond generaal Oleg Salyukov breed grijnzend voor de president. “Welkom in Novorodivka, Vladimir!”

“Denk je dat je daarmee wegkomt, Oleg? Je bent al dood en dat weet je. Hebben jullie me naar Oekraïne gebracht?”

“Ik? Dood? Ik heb het ervoor over, Vladimir! En bovendien: Novorodivka is geen Oekraïne maar Rusland. Daar staat je eigen handtekening onder, moet ik jou daar nu aan herinneren? Dat valt me van je tegen, Vlad, haha!”

De president ontplofte: “Spreek me niet bij mijn voornaam aan, en voor jou ben ik ‘u’, begrepen?”

De generaal genoot van de omgekeerde machtsverhouding en het viel hem op dat een slechte afloop van dit avontuur hem niet banger maakte dan hij zich de laatste weken toch al gevoeld had. Hij vervolgde: “We zijn blij met alle vrijwilligers die zich voor de strijd aanmelden en je kunt vannacht meedoen met onze volgende operatie. Ik geef je de gelegenheid om eigenhandig ons nieuwe Rusland te veroveren. Hiermee maak je pas geschiedenis, grote held!”

…

Ontdaan van zijn kleren, waarin nog een gaspatroon, een stiletto en een pistool in microformaat waren aangetroffen, werd rekruut Vlad, zoals hij nu heette in een militair uniform gehesen en aan het bataljon van kolonel Andrej toegevoegd.

Aan het front worden doorgaans groepjes van 20 soldaten naar voren gestuurd, voorop 3 of 4 ongewapende mannen die uiteen rennen en de positie van het vijandelijk vuur, dat onvermijdelijk op hen afkomt, moeten lokaliseren. De overige gewapende soldaten stormen vervolgens op de Oekraïense vijand af om ze getalsmatig te overweldigen. De groepjes van 20 komen zo snel achter elkaar dat de Oekraïense vijand, doorgaans minder sneuvelbereid, zijn posities terugtrekt. Op deze wijze zijn in enkele maanden al honderden vierkante kilometers veroverd ten koste van tienduizenden soldaten. Omkeren is geen optie. Want wie omkeert, krijgt met eigen vuur te maken.

Kolonel Andrej brulde zijn orders: “Rekruut Vlad, jij gaat met Joeri en Nikolaj voorop, de rest erachteraan. Nu!”

Het groepje rende door de licht begroeide landschappen voorwaarts. Her en der lagen dode lichamen, die een risico vormden om over te struikelen. Rekruut Vlad zag hoe Joeri door vijandelijk vuur dodelijk getroffen werd. Boven Nikolaj zweefde een Oekraïense drone die een granaat losliet. Verdoofd door het lawaai zag Vlad nog juist enkele ledematen door de lucht vliegen. Hij liet zich van een stenig heuveltje vallen en zijn broek scheurde open met een grote schaafwond. Vlad hield zich stil.

Na een tijdje verscheen achter hem een kameraad. “Vlad, gaat het?” De jonge soldaat kwam naar hem toe en pakte zijn waterfles om de wond schoon te maken. “Dank je jongen, hoe heet je?” zei Vlad. “Piotr” zei de jonge man. “Misschien een gekke vraag, maar u lijkt erg op….”. Vlad fluisterde nu: “Sssst, ja dat klopt. Ik ben het. Dit is mijn derde keer. Als leider van dit grootse land vecht ik soms incognito mee, ik vind dat ik dat aan mijn land en mijn kameraden verplicht ben. Wij strijden immers samen voor ons vaderland. Daarna ga ik weer terug naar mijn residentie.”

Piotr was erg onder de indruk: “Ik heb altijd al zo veel bewondering voor u gehad. Nu is mijn bewondering voor u onbegrensd! Ik zal mijn mond houden, excellentie!”

Onder het lawaai van geweerschoten en oplichtend vuur verzorgde de jongeman de wond. Vlad antwoordde: “Noem me geen excellentie, hier ben ik Vlad, één van jullie! Dank voor je geweldige hulp!” Vlad boog zich voorover om de jongen te omhelzen. De 72-jarige ervaren judoka vloerde Piotr in een soepele beweging. Vlads arm omknelde Piotrs nek en brak die zonder aarzeling. Hij pakte het wapen en liep in omgekeerde richting, waar het volgende groepje soldaten alweer aankwam.

“Hee jij daar, keer om!” zei een soldaat van deze tweede sectie. Terwijl Vlad hem neerschoot, versnelde zijn pas richting het kamp. Hij had nog een afrekening te doen. Kolonel Andrej hield zorgvuldig het verloop van de operatie in de gaten. In de schemering zag hij een gestalte in tegengestelde richting op hem aflopen. Bewust van het protocol, in de wetenschap dat de soldaten gewapend waren, aarzelde Andrej geen moment en schoot zijn Kalasjnikov leeg op slachtoffer 958 van dag 1035 van de oorlog.

…

In Moskou werd de president vermist. Het werd pas na 10 dagen wereldkundig, nadat de geruchten niet langer onderdrukt konden worden dat hij op de vlucht was. Er werd nooit meer iets van hem vernomen. De wereld bleef speculeren naar welke plek hij gevlucht was.